Dilfiruz

Şayet ki seninle denize inen bir sokaktaki güzün ilk günü olup
iki meçhul gözle birbirimize baktığımız zaman
bil ki sana olan hasretim dinmiştir.

Fakat bu demek olmuyor ki bu ateş bir daha harlanmayacak,
bu fırtına bir daha tekrarlanmayacak,
bu üşüyüşüm ısındıktan sonra son bulacak…
Ki ben, ne gözleriyle ne de söylemleriyle konuşmayı bilirim.
O kısa zaman içerisinde sana olan hislerimi nasıl açık edecektim?
Belki de hiç gerçekleşmeyecek olan o günün telâşesi içerisindeyim…
Denize çıkan sokaklardan da vazgeçtim.
Hem mevsim güz olmasa da olur.
Yeter ki iki çift gözün birbirini görme ihtimali,
denize çıkmayan sokaklar kadar çok olsun…

Peki gözlerimizin kesiştiği an gözlerimiz, birbirini tanıyacak mı?
Kokum, kokunu duyacak mı?
O çekim gücü seni, bana getirecek mi?
İşte tüm bunlar için fotoğrafını bir an olsun yanımdan ayırmıyorum,
kokunu hafızamda güçlükle tutmaya çalışıyorum.
Ama ne biliyor musun?
Bunların hiçbirinin hiçbir önemi kalmamışken yazıyorum.
Çünkü biliyorum ki bunlar,
canım pahasına benim için önemli olduğu kadar
senin için benim canım pahasına önemsiz.

Bana öğrettiğin de tam olarak buydu zaten.
Bir insanın canını değerli kılan; onun yapıp ettikleridir fakat pişman oldukları değil…
Haksızmışım, bilmiyordum, öğrendim.
Haksız da değilmişim öğrettiler, öğrenmedim ayrı.

Demem o ki:
Bazen hatta çoğu zaman hayatta göz yaşartıcı zorluklarla karşılaşırız.
Bu zorluklar aslında zorunluluktur.
Bunlarla yaşaman, yaş alman gerekir.
Bunlar her türlü mecburiyetlerdir…
Bunlar aslında gerekli olandır.
Bir şeylerle sabretmen, mücadele etmen, savaşman gerekir ki yeşeresin, dallanasın, köklenesin ki kazanmayı öğrenesin!
Tüm bunlar, senin bu hayat denen savaşı kazanman içindir.

Ravza DEMİRER

Tepkinizi İfade Edin

Paylaş Tweet