Hayat her şeye rağmen yaşamaya değerken yazıyorum tüm bunları işte… Aslında büyüdüğümü farkederken, sesinin, gelişinin ve varlığının benim için bir önemi kalmamışken yazıyorum. Hayat, bizimle yedi fark bulma oyununu oynamayı çok sever. Sürekli önceki resimden bir şeylerimizi eksiltir ve eksiği bul der. İlk olarak seni çıkardı resmimden. Ve neyin değiştiğini sordu , ‘her şeyim ‘ …

Bazen çooo..k yorulursun.Kendini yağmurlardan korumaktan yorulmuşsundur ve artık ıslana ıslana eve dönüyorsundur.Sıcak bir yuvaya…Islanıyor olmanı umursamadan yürüyorsundur çünkü artık koşacak gücün de kalmamıştır…Tek derdin devam etmektir; yürümeye, nefes almaya, ha gayret, biraz daha demeye…O an aklında hiçbir şey yoktur.İnsanlar yoktur aklında, sana söyledikleri, bakışları, onlara karşı yaptıkların yoktur..Çünkü o an yorulduğun tek şey ıslanmak değildir. …

Şayet ki seninle denize inen bir sokaktaki güzün ilk günü olup iki meçhul gözle birbirimize baktığımız zaman bil ki sana olan hasretim dinmiştir.Fakat bu demek olmuyor ki bu ateş bir daha harlanmayacak, bu fırtına bir daha tekrarlanmayacak, bu üşüyüşüm ısındıktan sonra son bulacak… Ki ben, ne gözleriyle ne de söylemleriyle konuşmayı bilirim. O kısa zaman …