Feminizm Bizim Neyimiz Olur?

Umuda dönüp diyorum ki, deli olma. Umut bana dönüp diyor ki normal olma. Zulüm kaybolmaktır. Allah bizi kaybetmez.

İlmihaller koydular önümüze. Biçim biçim biçtik inancımızı. Neyden korkacağımızı öğrendik. Soruları sınadık bu sorulur mu diye. Dondurucuda sakladığımız sorular vardı, yuttuğumuz itirazlar. Ahireti olmayan bir dünyaya inanmıyorum.

İlmihaller koydular önümüze. Anladık. Oysa ihmalleri gösteriyordu zaman. Her ihmal, ihmal ediliyordu. Çocuk sustu korkudan, anne sustu, kadın sustu. İhmallerden soruluyordu insanlık, zaman önümüze yığıp bırakıyordu onları. Zulüm kaybolmaktır, Allah bizi kaybetmez.

Kız doğdum, beyaz doğdum, siyah doğdum, Türk doğdum, Kürt doğdum. Adlandırmayı bilmiyordum, kavrayamadığım bir şey tarafından yutuluyordum. Kültürleniyordum: Boyanıyordum bana uymayan bir boyayla. Ben neyim, öğreniyordum. Düşmanım kim, öğreniyordum. Kimi seveceğim, öğreniyordum, neyi susacağımı. Pek çok hikâye biliyorum, pek çok masal. Çoğu anlatılamaz, yutulamaz, kusulamaz ama yaşanamaz da.

Miş’li geçmiş kulağa hep yumuşak gelir. Miş’li bir geçmişi vardır kadınların; yaşanmamış gibi, mutluymuş gibi, güçlüymüş gibi. Bir erkeğin yazdığı ve bir kadının sakladığı, bir kadının yazdığı ve bir çocuğun sakladığı pek çok hikâye… Miş’li geçmiş zaman kipinde insanı kovalayan bir gizem vardır. Aynalar sır tutamaz. Aynalar sır kusamaz. Ahireti olmayan bir dünyaya inanmıyorum.

Ne zaman bir kadınla bir araya gelsem o hikayelerin kapağı açılır. Masallar serbest kalır. Bir masalın kenarına, oyasına değmemiş bir kadın dünyasına sahip miyiz, bilmiyorum. Motifler bildik, döngüler sonsuz. Ezbere bildiğimiz bir labirentin içinden doğan hikayeler. Kendimize anlattığımız, kendimize işlediğimiz, kızlarımıza devrettiğimiz mirasımız: mağduriyet külliyatı. Bir külliyata sahip olmak değil mesele, külliyatın esiri olmak, bir rolü kader saymak, rolün rol olduğunu unutmak… Yıllar önce yolunan kanatlara, kırılan cesarete tam da şimdi ihtiyaç duyarken kanatlarının tüylerini babanın, ananın, konu komşunun avuçlarında bulmak, bu hikâyelerin yazgısı. Anlatsa usanç verici, anlatmasa sindirilemez olandır kadının hikayesi.

İnsan yaşamadan ölemiyor. Hikayeler görülmeden ders çıkarılamıyor. Ders alınmamış hiçbir hikâye sindirilemiyor. O halde feminizm bizim neyimiz oluyor?

Zulme zulüm demek isyandandır. Zulme zulüm demek İslam’dandır. Görülmeyen, bilinmeyen, göz yumulan bir zulme zulüm demeyi çocuk bilmiyor. Kadın neye hakkı olduğunu tam kavrayamıyor. Zulmü engelleyen dinin, vicdanın, insanlığın kulağı kendisini neden işitmiyor? Mazlumun sesini işitmeyi ihmal ettiğimiz her hikâyeyi Allah önümüze koyuyor kâh feminizm diye, kâh faşizm diye, kayırmacılık diye yahut narsisizm diye.

İnsanın çocuklarına nasıl ortak olur Şeytan? Galiba ihmalle olur. Konuşmadığımız yerden konuşur, tutmadığımız yerden tutar, gitmediğimiz yerden gider, sevmediğimiz yerden sever, dinlemediğimiz yerden duyar. Açık yaradan sızan mikrop gibi kendini çoğaltır yaralanan insanda. Mazlumun zalime dönüşmesinde bir eşik mi var, yoksa sırlar mı büyütür yarayı içeride? Ötekinin durmadan kanattığı, inkâr ettiği, bakmadığı yarayı sarmak kime düşer? Ölmeyip hayatta kalabilen biri, nasıl annelik eder? Bilinmeyen, duyulmayan hikayeler kime hizmet eder?

Ahireti olmayan bir dünyaya inanmıyorum.

Mimhece

Tepkinizi İfade Edin

Paylaş Tweet