Yaklaşık üç hafta önce ofisimin açılış programı vardı. Aslında 25 yıllık fahri danışmanlık tecrübem var olmasına karşın biraz kayıtlı – kuyutlu hizmet vermek istedim insanlara ve bu merkezi açmaya karar verdim. Bireysel danışmanlıktan eğitim danışmanlığına, yaşam koçluğundan yönetsel koçluğa, evlilik ve ilişki danışmanlığına kadar bir dizi eğitimlerle tecrübelerimi taçlandırdım… Değerli misafirlerim ve katılımcılarımın da paylaşımlarıyla ofisimi açtım elhamdülillah…
Fevkalade beni, ruhumu, nefsimi onura eden güzel bir günün ardından gelen muhasebe dolu bir güne açtım gözlerimi…
5 Eylül Pazar sabahı, yakın bir akrabamın genç sayılan bir evladı’nın “covid belası”na kurban gitmesi haberi ile birlikte elimde kala kalan çay bardağını sessizce indirdim masamın üzerine.
İstemsiz bir şekilde, hızlandırılmış bir robot gibi kalktım yerimden, doğru cenazenin gömüleceği Gündüzbey mezarlığında buldum kendimi…
Kimse yoktu.
Defnolacak kişinin mezarı açılmış,
toprak taze ve başında da oralarda dolaşan bir kişi vardı.
İkinci kişi olarak oturdum henüz sahibi gelmemiş mezarın kenarına
ve içimden ne geldiyse döktürdüm kendi kendime…
hayretlerimi… üzüntülerimi… geçmişimi…
geleceğimi…
planlarımı…
Ve yaptım muhasebemi en derinine kadar…
VE
NEREYE BU GİDİŞ?!
dedim…
Henüz mezarın sahibi gelmeden kalktım yerimden ve şaşkın,
evinin yolunu kaybetmiş bir çocuğun kaygısı, telaşı, korkusu ve saflığıyle bir mezar kazıcı aradım…
Mezarlığın diğer ve uç tarafında medfun bulunan, anne – baba ve yakınlarımın olduğu siteye doğru yöneldim…
Ve…
dedim…
Burası da benim olmalı.
Annemin yanında bulunan küçük parçayı kazdırdım…
Burası BENİMM dedim… (tabi ki bu şehirde ölürsem).
OFİSimle MEZARIM aynı anda açılmıştı. Üst üste.
Kendi yaptıklarıma kendim de anlam veremiyordum.
Sanki içinde ki başka bir İclal öyle hızlı çalışıyordu ki, ben bile yetişemiyordum.
Evsiz kalmış bir kişinin evinin temellerinin kazılmasının güveni ve gururuyla döndüm evime…
Şimdi Malatya’nın Yeşilyurt ilçesi’nin Gündüzbey mahallesi’nde bir mezarım beni bekliyor. İçine girdiğim, ayaklarımı temellerine değdirdiğim ve bağıra bağıra ağladığım bir ev… Mutluluğun içerisinde hüznü, ayrılığı, hiçliği, yokluğu, çaresizliği… Çaresizlik içerisinde çareyi yakaladığım bir ev…
Anlayacağınız; ilk açılışımla taçlandırdığım, ikinci açılışımla kendime yön verdiğim iki önemli gün..
VARLIK ve YOKLUK alemi gibi…
Ne varlığa sevinirim
Ne yokluğa yerinirim;
Aşkın ile avunurum
Bana SENi gerek SENi..
ve
Büyük randevu saat kaçta
Tabutumun tahtası bilsem hangi ağaçta?! diyerek ölümü şah damarıma kadar hissettim.
İki açılışım da muhteşem oldu.
Mezarımın kapanacağı günde ofisimin de kapanacağı bilinciyle çizdiğim programda…
AN içerisinde SON unu da düşünen bir ferd olma bilinciyle…
Rabbim’iz önümüzü sonumuzu hayreylesin
ve
FE EYNE TEZHEBUN
BU GİDİŞ NEREYE?!
(Tekvir,26)
İclalgül Gölgeli
-bir yolcu-
25/9/2021, Malatya
* Kaynak belirtmek suretiyle alıntı yapılabilir.
* Yazarın düşüncesi, sitenin genel düşüncesinden farklı olabilir (Düşünce farklılığı zenginliğimizdir).
* Yazının tüm sorumluluğu yazarın şahsına aittir.
Allah rahmet etsin o genç kim bilmiyorum ama mekanı cennet olsun mezar kazdırman şaşırdım abla ölünce zaten kazılacak annenin yanı olunca hem ahireti düşünmen hemde anne özlemi mezarı açtırman bu gidiş ölene kadar güzel ahlak ve edep hem dünya hizmet hemde ahirete hazırlık yapmak ölümü imtihan anında düşünsek Allah’ı düşünsek imtihan çok güzel geçer
Çok güzel bir yazı olmuş işyerinin açıldığı gün mezarın açılması beni çok etkiledi Allah hayırlı sağlıklı ömürler versin yolunuz açık olsun