Bugün 17 Ağustos, her yerde “Unutmadık” yazılı afişler, sözler geçiyor, yayınlanıyor.
17 Ağustos 1999, saat 03.02 de depremi yaşayanlar, daha net hatırlıyor elbet… Yaşamayıp ekranlarda görüp o dehşete tanık olanlar da bugün ki gibi hatırlatmalar ile belki yine o güne gidiyor, “ne berbat bir gündü” deyip geçiyor.
17 Ağustos ve sonrasında ki depremi Düzce‘de tüm dehşeti ile yaşamış biri olarak, şu anki halimize şükretmek ile birlikte, aslında yaşananları unuttuğumuzu görüyorum. Oysa ki o depremler sonrasında uzun süre yine olacak korkusu, gece uykuda iken her geçen kamyon sesini deprem gürültüsü sanıp kalbimin çarpıntısı ile tüm vücudumun sarsılarak uyandığım dönemler hiç geçmeyecek sanmıştım. Bazen durup dururken avazım çıktığı kadar bağırma isteğimi de hatırlıyorum. Sonrasında neden bu hissin geldiğini çözmüştüm kendi aklımda, deprem esnasında çocukları ürkütmemek adına o kadar kasmıştım ki kendimi, orada ağzımdan çıkmayan çığlıklar, çıkmak istiyordu. Bir arkadaşım ile paylaşmıştım bu hissimi, ıssız bir alana gitmemi, avazım çıktığı kadar bağırmamı söylemişti. Bağırmadım, kaybedilen tanıdıklar, o yıkık evler içimde onarıldı fakat epey zaman aldı. O günlerin dehşeti unutulmaz hep benim ile kalır sanıyordum, fakat insanoğlu unutkan, en unutmam dediği şeyleri unutuyor. Zaman ise yaraları saran bir ilaç.
O dönem, tek yürek olmuştu Türkiye, aynı 15 Temmuz’da olduğu gibi. Yaralar el birliği ile sarılmaya çalışıldı. Deprem dede, gibi nice hocalar depremler hakkında bilgi verdi. Depremin değil çürük binaların insanları öldürdüğünden bahsettiler. Bundan sonraki yapılaşmalar da daha dikkatli olunmalı denildi… Veli Göçer gibi müteahhitlere söylenildi, yargılanıldı. Ülkemizin deprem kuşağında olduğu tekrar tekrar hatırlatıldı ve binaların sağlam zeminlere, dayanıklı malzeme ile yapılması öğütlendi.
21 yıl geçti aradan, yıkılan binaların yerine yenileri yapıldı, sevdiklerini kaybedenler, acıları ilk günkü gibi olmasa da alıştılar o acılar ile yaşamaya, unutmam diyenler unuttu, hatırlamak bile istemedi belki de.
Bir kaç yıldır, her daim olan depremler, yine hız kazandı, büyük Marmara depremi olacak artık diye söylentiler başladı, gerçi bu gerçek hep hayatımızda var, biliyoruz, ama sallanmaya başlamadan pek umrumuz da olmuyor. Sallanınca konuşuyor, uyarıyor, “ah bir deprem olursa mahvolduk“ diyoruz. Geçince, yine unutuyoruz.
O yüzden bugün unutmadık, unutmayacağız yazıları, yaşadıklarımızı hatırlatma dışında, çok anlamlı gelmiyor. Eğer denildiği gibi “unutulmamış“ olsa 21 yıldır tedbir alır, tedbir üretirdik. 21 yılda ne değişti? Dere yataklarına evler yapılmıyor mu? Ya da malzemeden çalmadan mi yapılıyor binalar, 4-5 kattan fazla verilmeyen alanlara 15-20 katlı binalar dikilmiyor mu artık? Soruları çoğaltmak mümkün bu sorulara “evet“ diyebilmek isterdim. Fakat diyemiyorum, çünkü değişen bir şey yok.
Unutmadık, unutmayacağız dediğimiz her şey gibi ‘99 depremlerini de unuttuk, unutturduk. Bize bir şey olmaz havası ile yaşamaya devam ediyoruz…
Geç kalmadan, bir felaket sonrasında unutulanlar kervanına katılmadan, söylemlerin hakkını eylem olarak göstermeliyiz. Eylem olmadan tek başına dua bizi kurtarmıyor, bunu bilmek ve fark etmek gerekiyor.
“Rabbim bizleri 1999 depremi gibi bir felaket ile bir daha sınamasın” derken bu duada samimi olduğumuzu eylem ile ikrar etmeliyiz. Haydi eylem ile duaya… Geç olmadan, “Kimse var mı“ demeden…
Yeşim Mızrak Gemici
* Kaynak belirtmek suretiyle alıntı yapılabilir.
* Yazarın düşüncesi, sitenin genel düşüncesinden farklı olabilir (Düşünce farklılığı zenginliğimizdir).
* Yazının tüm sorumluluğu yazarın şahsına aittir.
Hocam çok güzel ifade etmişsiniz duygularımızı yüreğinize emeğinize sağlık 👏👏👏