Sevgi Üstüne

Sevmek insanoğluna verilmiş en güzel hediye. Sevmenin, sevilmenin ne kadar özel olduğunu düşünürüm ve seven sevilen birini gördüğümde coşar yüreğim. İflah olmaz duygularım, sevgi karşısında coşar, coşar…

‘Sevmek bu kadar özel bir duygu olmasına rağmen, günümüzde gerçek anlamını buluyor yada değerini görüyor mu?’ diye sorduğum zamanlar da az değil.

İlişkilere, evliliklere, arkadaşlıklara bakıyorum, hep bir yerde yara alıyor sevgiler, takılıyor günümüzün kapitalist sisteminin ağlarına.

Hele de çift ilişkilerinde ritüeller dizisi gibi yaşanıyor sevgiler. Bu ritüeller olmadığın da eksik görülüyor sevgiler…

Kendisine yapılmayan yada akıl edilmeyen ritüeller dizisi, kişinin kendini de eksik hissettiriyor. Mutluluk bu ritüellerden geçiyor gibi algılanıyor ve davranılıyor.

Sosyal medyanın aktif kullanılması ve yaygınlaşması, oradaki abartılmış gerçeklikler, yaşamlar, filtreli güzellikler, gördüklerimizi gerçek sanmamızı yada o yaşantılara “Özenç“ duymamıza sebep oluyor. İlişkilerimizi oradaki kişiler gibi yaşamak istiyoruz.

Hediyeler, çiçekler, böcekler en farklı benim ki olsun süprizleri, neslin gözünü boyuyor, değer verilmenin, sevilmenin bu olduğu düşüncesi ile de bekliyor, partnerinden bu davranışları. Alınmayan çiçekler, yapılmayan süprizler, kişiyi değersiz hissettiriyor.

Evlilik teklifleri de bu ritüeller içerisinde. Birlikte olmaya karar veriliyor, evlilik teklifi belli konsept ortamları oluşturulmadan, tektaş alınmadan yapılmıyorsa, henüz evlilik teklifi yapılmış sayılmıyor, bekleniyor.

“Gerçekten gerek var mı, bunlara zaten evlilik kararı almışsınız birbirinizi seviyorsunuz“ diye soruyorum bazen, “olmaz tabii ki, bende özeniyorum, hem herkese yapılıyor bana neden yapılmasın, o kadar değersiz miyim“ diyen kızlar, “ona en iyisini yapmalıyım, başka arkadaşlar neler yaptılar sevdiklerine, ben de kendimce en iyisini yapmalıyım“ diyen erkekler…

Sevgiyi, değeri, algılamamız değişmiş.

Hayatın içerisinde bir çok şeyi tanımlıyoruz; mutluluk, sevgi, eğlence, huzur, acı, kaybetmek vb. tanımladığımız her şeyin içerisine sıkışıyoruz, o tanımın dışında gelişen her durum, nereye konulacağı bilinmeyen dosyalar gibi, beynimizde işlemsiz ya da karmaşa olarak algılanıyor. Sevginin tek çeşidi yok, eğlenmenin, mutluluğun, hüznün, ayrılığın ve benzerlerinin de.

Bu kadar güzel kavramların içini boşaltıp ritüeller ile doldurunca, sevginin anlamı da, güzelliği de, o ritüeller karmaşasının içinde kaybolup gidiyor, farklı sevgi tanımları çıkıyor ortaya ve çıkan bu tanımlar mutlu etmiyor bizi. Etmiyor çünkü gönül bunlar ile mutmain olmuyor. Bizler farklı şeylerde ararken sevgiyi, gönül, sevginin ne olduğunu biliyor ve o yüzden mutmain olmuyor.

Sevgi, sevdiğinin gözlerinde kaybolmaktır.
Sevgi; o, ağzını açmadan ne düşündüğünü, ne hissettiğini bilmektir.
Sevgi, fedakarlıktır, vefadır, şefkattir.
Sevgi, yanında huzuru bulmaktır.
Sevgi; onun adını, sesini, duyunca yüreğinizin pırpır etmesi, istemsizce sizi gülümsetmesidir.
Sevgi; “O” aklınıza geldiğinde, yüreğinizin bir kuşun kanadına takılıp gitmesidir.
Sevgi; emektir, ilmek ilmek ördüğünüz.

Seviyorsanız eğer, sevginizi doyasıya yaşayın.

Hep söylenen, hep duyduğumuz ama nedense bu kadar doğru dediğimiz halde, hayata geçirmekte zorlandığımız, “seven sevdiğine sevdiğini söylesin, yarın çok geç olabilir” sözünü , hayatımıza geçirelim.

Doğruluğunu öğrendiğinizde bedeli de ağır olan gerçeği, ağır yaşamamak için; sevin ve sevdiğinizi söyleyin, sevin ve sevdiğiniz ile her anınızı son an gibi yaşayın. Çünkü bir gün geç olabilir, siz söylemek istersiniz, onunla yaşamak istersiniz ama o bıraktığınız yerde değildir…

Yeşim Gemici

Tepkinizi İfade Edin

Paylaş Tweet