Yine bir kırmızı oda vakti. Yorgun argın döndüğüm yuvamda, ilk yaptığım şey annemin evinde yemek masasında onlarla tatlı tatlı, dinlendirici ve doyurucu bir sohbet etmektir. Bu sohbet cuma akşamına denk gelmiş ise nadiren de olsa fark ettiğim, severek ve ciddiyetle takip ettiğim biz dizi oldu. Hiç televizyon izleme kültürüm olmamasına karşın, bazen bazı şeyler cazibesiyle …

Tam da kafeyi kapatıp çıkarım diye düşünürken etrafımda dolanmaya başlayan, bir şeyler arıyormuş gibi gezinen, bakınıp duran genç dikkatimi çekti… Uzaktan el edip; geliyorum bekler misin? dedim… Aslında müşteri zannetmiştim ama o tedirgin halleri daha çok dikkatimi çekmişti tuhaf gencin… Arkamdan gelerek telefonunu şarja takmak için izin istedi, gözlerinin içindeki masumiyet, orman yeşilinden mi kaynaklanıyordu …

Oysa hepimiz o güzelim yapraklarıyla severiz tüm ağaçları, çiçekleri değil mi?… Dökse de tüm yapraklarını, kaybetse de tüm ihtişamını, cazibesini, hoşluğunu, güzelliğini, rengini… solsa gitse de, kalanın yine de “o” olduğunu ve yeniden doğacağını hiç düşünmeden, kayb’ettik sanarız…Ve unutarak ” çıkmayan candan ümit kesilmez ” hakikatini … Güllük gülistanlık olmasa da her hayat, yine de …

Dışarıdan bakılınca ne de güzel görünüyordu ki büyük bir iştahla kocaman bir ısırık aldım o güzelimmm, kıpkırmızı elmamdan… Bir, iki, üç… Derken gözüm içine ilişti ki 4.ısırığı da alsaydım içindeki kurduyla birlikte yutuverecektim neredeyse… Halbuki dışarıdan hiç de öyle gözükmüyordu hatta diğerlerinin üzerlerinde varolan yaralı yerler yüzünden özellikle bu güzelim elmayı seçmiştim, güya… Her dem …

Hepimize de hoş ve lezzetli, sıcak ve istekli gelen anlatım türü misallendirmelerle, benzetmelerle hikayeleyerek, mecaz ve diğer söz sanatlarının da katıldığı sunum şeklidir.Hep bir tatlılığı, çekiciliği vardır bu hikaye dilinin, nedense… İçinde bulunduğumuz hayatın da, dünyanın da bir hikaye oluşundan mıdır acaba?!… Hikayeler, öyküler, masallar, kıssadan hisseler, şiirler, efsaneler… Tam da bu söz sanatları ile …