Bir gün anlayacak insanoğlu kendi ruhunun kollarını kestiğini, kestiği her şeyi iştahla yediğini, kendi ruhuyla beslenirken eksildiğini. Bir gün anlayacak insanoğlu… Şehir, durmadan akan bir nehir gibiydi. Şehrin kedileri, arıları, çiçekleri işbaşındaydı. Sızlanmasız bir çabaydı onlarınki. Doğrusu şehrin nehir gibi akışından şikayet eden sadece insandı. Dursun istiyordu. Dursa ölürdü şehir, dursa biterdi şehrin yaşamı, doğanın …

Bulutlar güneye doğru yüzüyordu. Güneş kızıl bir çiçek gibi açılmıştı gökte akşamüstü. Yeryüzü telaşlıydı çünkü evlerine gidiyordu çalışanlar. Kalabalıktı yeryüzü. Bu dünyada iyilik görmek için yeterince insan var, iyilik yapmak için de. Bu devrin bereketi belki de insan bolluğuna atfedilebilir. Gerçekten insanın tahayyül edebileceğinden kat kat fazla insan yaşıyor bu gezegende şu an. Yiyor, içiyor, …

Son ışıkları da gitti günün. Yatsının vakti giriyor vakit kapısından. Beşe bölünmüş bir pasta gibi yiyorum günü her gün. Tüm toplum, kültür, gelenek, geçmiş ve gelecek, böyle kullanıyoruz vakitleri. Efkar saatleri oluyor akşamlarda. Bir çay içimi bakıyorum o son ışıklara. En güzel şarkısını söylüyor akşam. Onu düşündüğüm vakitler geçiyor gözümün önünden. Nasıl telaşlı bir sevmekti …

Sayfa sayfa silip tekrar yazmak istiyorum ülkemi. Silemem biliyorum. Yeni sayfalara eskilerinin gölgesi düşecek bunu da biliyorum. Skandallarla dolu gündemi değiştirme kudretine haiz değil bileğim. Sözlerle bir arpa boyu yol alır mıyız, bilmiyorum. Azar azar mı yozlaştık, şimdi mi uyanıyoruz, onu da bilmiyorum. Uyanmak gözleri yakıyor. Masumiyetimizi yaktık meydanlarda artık. Ağzımız bozuldu uzun üçüncü sayfa …

Gün bitiyor. Yeşil bir ışık yanıyor uzakta. Sol yanım geçiyor sağ yanımı. Hayır hayır, sol yanım geride kalıyor aslında. Uzakta yeşil bir ışık yanıyor. Trafik lambası sanıyorum önce. Sonra anlam yüklemeyi bırakıyorum her gördüğüm rüyaya. Akşam oldu yüzümde. Bahardan da, ikindi vaktinden de eser yok. Karanlığın gölgeleri çöküyor alnıma. Gözlerime doğru iniyor ağır ağır. Artık …