KALEM

Daha önce yazdığım ve yayınlanan “üçü bir arada“ya ithafen, KALEM’in savunuculuğunu yapmak-üstlenmek için yazıyorum…

KALEM hakkında çok şey yazılır sonsuza kadar…
ve bu yazışta Rabbim’imizin “KALEM’e ve (onunla) yazdıklarına yemin olsun! derken, KALEM’in nelere kadir olduğunu anlamamak mümkün değil…

Çocukluğumuzdan beridir zaafımdır kalem…
Çocuklar bir oyuncak, bir top, bir bebek isterken; ben hep bir kalemim, hatta bir çok kalemlerim, hatta sürekli kalemlerim olsun isterdim… Küçülen kalemlerimi atmaz, bir tarafına kalemin başlıklarından takar, boyunun uzamasını sağlar, son santimine kadar kullanmaya çalışırdım. O’na yapılan hoyratça muamele bana çok acı verirdi. Yanlış açılan, yanlış kullanılan bir kaleme hep haksızlık edilmiş bir arkadaşım gibi bakar, Onu nerde bulsam alır, uçlarını çok güzel açar; kısaysa kafasına o meşhur tükenmez kalemin başlığını takar ve sevgiden uzaklaştırılmış bir bebeğe muamele eder gibi muamele eder, onunla muhabbet ederek dertleşirdik saatlerce. Ben O’nu sadık bir dost gibi ellerimde tutarken, O bana açardı gönlünü yüreğini… Ve saatlerce konuşurduk, zamanın nasıl geçtiğini anlamadan…

Bizde zor alınırdı kalemler…
Eeee… 12 çocuk ve hepsi okullu…
Öyle çok çeşitli kalemlerim olmadı herkes gibi,
belki de ondan çok vefalıyız Kalemle bir birimize…
Hiç terk etmedik birbirimizi…
Mesela; ben hiç kalem kaybetmedim…
Hiç öfkemden bir kalemi kırmadım…
Ya da fırlatmadım kimsenin yüzüne…
Çok şeylerimi paylaştım ama,
hiç paylaşmak istemedim kimseyle kalemlerimi.
Mecburen kalemi olmayan birine kalemlerimi yazsın diye verirken, hep mahzunca baktım arkasından, başkasıyla paylaştığım için özür dilercesine…

Kalem’le anılarım pek çok…
Elbette ki sizleri bu anılarımla sıkmak istemem. Ancak, kişi sevdiğinden çok söz etmek ister, her yerde onun konusu geçsin, o anlatılsın, o yazılsın, o konuşulsun ister… Kalem’lerim hep yazılmaya hazırdır masamın üstünde. Hele kurşun kalemlerim, uçları açılmış, hizaya dizilmiş asker gibi sıranın kendisine gelmesini bekler… Kalem; gerçekten aşığım O’na. Aramızda öyle derin bir ilişki var ki, yokluğunda hüzünlenir derin bir iç sızısı yaşarım. Kalem hediye etmeyi ve hediye almayı çok severim mesela; hatta hediye almayı daha çok severim diye bilirim. Çünkü hediye ettiğim insan, kişi, çocuk…. Kim varsa O’na kötü muamele etmesinden, O’nu hoyratça kullanmasından korkarım… İşte, kalemle sevdamızı ne kadar anlatsam zayıf kalır biliyorum.. O’na olan sevdamı anlatmaya…

Neden çok sevdiğimi yıllar sonra öğrendim… Kalem Suresi‘ni okurken… Hayran kaldım… Rabbim sevdamdan, sevdiğimden bahsediyordu…. Nasıl kendimi kıymetli gördüm anlatamam..

Nun…
derken Rabbim’iz
Ve’l-kalem
Nasıl bir hitaptı Allah’ım…
Kalem’e değer verenin değerine aşık olmuştum…
“Kılıç ve Kalem’e yemin olsun” off içim dışıma çıkmıştı…
Kılıç ve Kalem…
Hem öldürür hem diriltir…
Öldürme ile diriltme, dirilme arasında ince bir çizgi.

Bu sureyi okuyunca anladım, neden Kalem’le bu kadar derin olduğunu, aramızda ki dostluğun ve bir daha bir daha aşık oldum… Rabbim’izin muhatap aldığı Kalem’e, çünkü Rabbim’izin mesajlarını aktaracaktı bize.”

KALEM’e ve (onunla yazanların) yazdıklarına yemin olsun!” Yemin ediyordu Rabbim’iz… Biliyoruz ki yemin değere yapılır, dikkat çekmek önemini arzetmek için…

Kelam’ın elçisi, selam’ın elçisi, güzelliğin elçisi… Huzur’un elçisi… Nasıl seviyorum bilsen seni, aslında biliyorsun da biliyorum. Allah beni sensiz etmesin, Seni de bensiz…

Sana yapılan hoyratça kullanımlar, haksızlık, hukuksuzluk için, insanlık adına senden özür diliyorum…

Kendi kötü niyetine alet edenlerden, sana basit bir eşya muamelesi yapanlardan, küçülmüş diye atanlardan, Öğrencisine kızgınlığını ifade etmek için, öğrencisinin yüzüne fırlatanlardan…

Hiç düşünmeden, karşısındakinin hayat hakkını kalemi kırarak elinden alanlardan…

Kalem Suresi’ni hiç okudunuz mu dostlar…
Adını O’nun la hiç dokudunuz mu Rahman’ın,
Lütfen ama lütfen, neyden bahsettiğimizin farkında mısınız?!
Eyvah dememek için, merhaba deyin Kalem’e ve yazdıklarına.
Mektup misali, vahyi yazan Kalem’in kulak verin anlattıklarına..

Kaleminiz bol olsun..

İclalgül Gölgeli
– Kalem Dostu –