Yutkunamıyorum…

Geçti ramazan, her nedense boğazımda toparlanan, o adını koyamadığım nesne her ne ise; sabahtan beri yutkunmayla gönderemiyorum geldiği yere.

Ramazan’ın son gününü iple çekerken; ömrümüzün de otuz gününü iple çekip geride bıraktık, yine ömrümüzün tozlu sayfaları arasına…

Kaç Ramazan geçirdik aynı telaşla ve kim bilir daha kaç Ramazan geçireceğiz ya da geçire bilecek miyiz
“Aynı tas aynı tarak”derler ya eskiler; aynı tas aynı tarak da değil belki… Tarağımızın dişlerini her seferinde bir tane daha kırıyoruz.

Hani bizim Peygamber’imiz as. iki günü ziyana girmesin diye;eğer eşitse dünle ziyandasın diyor bugün de ziyanda… Kaldı kı iki günümüz… Bizim iki Ramazan’ımız bile eşit değil.

Bir yıl önce heyecanımız; yaptığımız muhabbetler…
Bir yıl önce yaptığımız sohbetler…
Bir yıl önce yaptığımız eşi dostu, aynı sofrada buluşturmak…
Bir yıl önce bir tatlı sözle yüreklerine dokunduklarımız…
Bir yıl önce; bir tatlı tebessümle; üzülme Allah bizimle dediklerimiz..
Bir yıl önce; sokakta yürürken gözümüze takılan her şey…
Bir yıl önce; elimizi cebimize atarken, gerisini pek hesap etmediklerimiz…
Yok arkadaş yok; biz kendimizi kandırıyoruz. Ve bu bizi geçen yıl kadar rahatsız etmiyor.
Hayatla mı dalga geçiyoruz…?
İnsanla mı…?
Kendimizle mi…?
Neyi toparlayacağız, nereyi toparlayacağız, nasıl toparlayacağız?
Ben darmadağın olmuşum ki; kimi toparlayayım? Herkes bir şeylerini kaybetmiş vaziyette.

ALLAH’IM BİZİ GÖZ AÇIP KAPAYINCAYA KADAR NEFSİMİZİN ELİNE BIRAKMA! derken…Göz açıp kapayıncaya kadar nefsimizin eline bıraktık kendimizi.

HER ŞEYİMİZ ŞOV DEDİK YA…
Eğer ayda bir sayfa oluyorsa okumalarımız, mutlaka yanına da bir bardak çay koyarak (ki ben öyle seviyorum)paylaşıyoruz tüm takipçilerimizle OKUYORUZ DİYE…
Eğer ziyaret ediyorsak ana-babalarımızı “yılda bir “boy boy resimlerle hayırlı evlât pozları…
Eğer giydirdiysek bir yavruyu, hangi tarafımıza alsak da;en güzel nasıl çıksa diye resimlerimizin derdine düşüyoruz.
Eskiden bizler birilerinden bişeyler alırken çok utanırdık, hatta almazdık!
Ama şimdi öyle alıştırdık ki verirken ilân etmeye, sen vermesen de o istiyor zaten.
Birşeyler oluyor o boğazımda ki yumruya: her yutkunmak isteyişimde daha büyüyor
Yutkunamıyorum…
Kulluğumun içini boşaltışımı
Dünyaya ahiretten çok değer verişimi
Kimseyle empati yapamayışımı
Mehmet Akif gibi, “ya param olaydı ya hamiyetsiz olaydım”diyemeyişimi…
Otuz gün boyunca tembelliğimi, artı bir değer yüklenemeyişimi…
Her türlü şey koyarken soframa, bir tabak olsun bir komşuma veremeyişimi…
Yutkunamıyorum…
Yutkunamıyorum;dostunu beş paraya satanlara
Yutkunamıyorum;emeğin üstüne yatanlara
Yutkunamıyorum, adaletten bi haber Müslümanca caka satanlara…
Yutkunamıyorum…
Hiç kimsenin kimseye tahammülü yok.
En son ne zaman dermanı kesilmiş birinin dizine derman oldum?!
Yutkunamıyorum mışş gibi yapışlarıma. Yutkunamıyorum kendimi yanımdakilerden üstün bişey sanışlarıma…
Yutkunamıyorum “Arif “olmadan “Arefe”yi kutlayışlarıma.
Yutkunamıyorum…
Yutkunamıyorum; herkesten önce bayram kutlayışlarıma…
Dizlere derman olduysan
Gönüllere ferman
Açtıysa çiçek, seni görünce kurumuş bir ağaç
Bir yavrunun gözleri seni görünce ışıldadıysa
Yüreģi çarptıysa seni görünce dostunun, arkadaşının
Bekletmeden gittiysen ana-babanın yanına
İçini doldurduysan ibadetlerinin, yani KUL olduysan
Kırılan bir gönle, “acaba ben mi sebep oldum?!diye yandıysa yüreğin.
Ayırmadan kimseyi, herkesi insan terazisinde tuttuysan
Bayramın mübarek ola..

İclalgül Gölgeli