Tasavvuf aslında bize kavgadan kaçmayı öğretti

Münzevi bir hayat sürmeyi erdemli bir koşut olarak önümüze sunan tasavvuf aslında bize kavgadan kaçmayı öğretti. Sokaktaki kavgadan. Büyük kavgadan. Aç ve açıktakilerin için, kendince çay çorba üretti ama mazlumluğu ortadan kaldıracak bir demir yumruk döktürmedi.

İbadet eksenli cami cemaati beş vakit namaz kılmayı erdemli bir koşut olarak önümüze sundu fakat, Cuma günü kapıda dilenen ihtiyaç sahibini kovmayı bir çözüm olarak gördü, dernek içi çekişmeler cabası.

Alimlerimiz ise ömürlerini geyik teolojik kısır kavgalarda heba ediyor…

Muhammed a.s’ın davasına ortak olduğunu ileri sürenler ya reklam yapıyor, yardımları gözüne sokuyor ihtiyaç sahiplerinin ve ümmetin ya yüzüne gözüne gözüne bulaştırıyor.

Pratiklerine baktığımızda ümmetin ortalama Muhammed tipi
evde ya da bir ağaç kovuğunda yaşayan, kimsenin kavgasına karışıp yüzünü gözünü çizdirmeyen, elinde bir çorba tas fakir fukara doyuran ama bir lokma bir hırka post üstünde uyuklayan ya da ihtiyaç sahibi mahçup edercesine onu yardıma boğan biri çıkıyor karşımıza.

Hayatın doğal akışında çarşı pazarda yürümeyen, kainatın yüzü suyu hürmetine yaratıldığı da cabası, adına mevlitler okutulan ve insan denilen varlığın varlığına muhtaç olduğu Muhammed.

Hele ki bu tipin adamları Muhammed eşittir Allah dediklerinin ya farkında değiller ya da dibine kadar farkındalar ama tezgahlarını bir nevi döndürüyorlar, Allah bereket versin, lokum, tespih, takke…

Hangimiz !
hamile kadınların çetelesini tutup, çocuk kız doğarsa, elinizi ayağınızı öpeyim gömmeyin, diye kapısına dayandı kız babalarının !
Örnek uç mu geldi,
Hangimiz !
kaçımızı kaldırıp televizyon karşısından maçın da dizinin de Allah belasını versin çocuklar elden gidiyor, iki kitap okuyum, şu gençlerin sorduğu sorulara en azından bir cevap vereyim dedi !

Hangimiz !
dicem uzattcam ama bu sefer abi çok uzun vaktimiz yok okuyamıcaz dicekler, yazık olcak.
neyse
yiğidim çay doldur…