İlk Günah

Cennette mutlu mesut yaşıyorlardı. Dünyada veya öteki alemde, artık o cennet (bahçe) her neredeyse… Günah nedir bilmiyorlardı. Günah bir seçenek değildi belki de. Allah azze ve celle, onlara bir seçenek sundu: “Bundan yemeyin”. Sonra kendisine izin verilmiş olan İblis dahil oldu olaya ve kan(dırıl)dılar. Artık günah, onlar için bir seçenek hâlini almıştı. “Pişmanlık” da öyle. Ve utanç da… Örtünmeye çalıştılar ama neyi gizleyebilirlerdi ki Yaradan’dan? Yapamadılar. Sonra yalvardılar, pişman oldular. Malum birisinin yaptığı gibi kendi hataları için Yaradan’ı suçlamadılar ve hatalarını kabul ettiler. Bunu yaptıkça “insan” kalacaklardı. En güzel elbise de buydu zaten. Huzurlu bahçelerinden çıkarıldılar ama ellerinde “en güzel elbise” vardı. Onu giydikleri sürece her yer cennet olacaktı.

Aslında bir düşüş değildi başlarına gelen ya da bir kovulma. İradeden ve tercihten bîhaber yaşarken, iyiliği ve kötülüğü bilinçli olarak seçerek ve bu seçimlerinin de hesabını verip karşılığını sonsuz olarak alacakları bir yaşam şekline dönüşmüştü durumları. Bu bir lütuftu aslında. Belki de tam bir özgürlük… Bunu değerlendirebilirlerse, İblis’in onları kandırmak için söylediği yalanlar gerçek olacaktı.