Güç Zehiri ve Panzehiri…🔥
Güç…
Lezzetli bir zehir gibi akar insanın damarlarına ılık ılık, tatlı tatlı… Önce küçük bir kıvılcım gibi başlar, sonra alev alır, nihayetinde her şeyi yutmaya hazır bir harlı ateş olur. Güç sahibi olmak, insanın kendini “tanrı” gibi hissetmesine sebep olabilir. İşte tam da bu noktada, en büyük yanılgı başlar…
Güç, insanı bir süre sonra kendine bağımlı kılar. Daha fazlasını ister, yetmez. Ne kadar yükselse de içindeki boşluk gittikçe büyür. Sahip olduğu şeyler arttıkça, korkuları da artar. Gücünü kaybetme korkusu, insanı hiç fark etmeden onun kölesi yapar… Oysa insan, en çok özgürlüğünü kaybettiğinde güçlü olduğunu zanneder. Güç, elinde tuttuğunu düşündüğün ama aslında seni tutan bir esaret zincirine dönüşür.
Firavunların, Nemrutların, zalimlerin, siyasetçilerin, din adamlarının… hikâyeleri hep aynıdır. Şimdilerde de sipiritüel modern çağ liderlerinin ve kanalcıların durumu gibi!… Güç onları sarhoş eder, kendilerini en yüksek makamda, biricik, tek ve vazgeçilmez sanırlar. Boşuna dememişler, “Bir insanın ahlâkını test etmek istersen onun eline güç ver!” diye… Ama sonunda, en basit gerçek onlara öğretilir:
Güç, kendisine sahip olduğunu sananları gittikçe içten içe tüketir. Güç, eğer sahibini dönüştüremezse, onu yok eder ve cezalandırır…
“Güçlü olanı aşağı çeken ahlak, kölelerin ahlakıdır.” der filozof…
(Friedrich Nietzsche, İyinin ve Kötünün Ötesinde, 1886)
Güç, insanın dışarıda aradığı bir otorite değil, özünde keşfetmesi gereken bir hakikattir. Kalbindeki cevheri unutan, başkalarının ışığında gölge olmaya mahkûm olur. İnsan, gerçek gücün kendinde olduğunu idrak edene kadar, dışsal otoritelere boyun eğerek kendini köle haline getirir. Oysa hakiki özgürlük, kendi içindeki kudreti tanıyıp ona sadık kalmaktır. Efendiler ve köleler ancak gücün kaynağını yanlış yerde arayanlar için vardır. Kendini bilen, ne efendiye boyun eğer ne de köle olmaya razı gelir.
İki yol vardır: Biri senin gücünü artıracak bir varoluş yolu; diğeri seni yokluğa itecek yıkım yolu… Sun Tzu
Peki, bu zehrin panzehiri nedir?…
Teslimiyet… Gücün, insana ait olmadığını bilmek. Onun yalnızca bir emanet olduğunu kabul etmek. Gücün sahibinin yalnızca Âlemlerin Rabbi olduğunu idrak etmek. İşte o zaman, güç insanı yönetemez… O zaman insan, gücün değil, Yaradan’ın gölgesinde huzur bulur. Tevekkül etmek, gücü bırakmak değildir; aksine en büyük gücü bulmaktır. Çünkü insan, kendini Allah’a bıraktığında, O’nun kudretiyle yürür.
Gücün en büyük panzehiri imandır. İnsan gücü bırakmazsa, güç insanı bırakmaz. Ama iman eden, en büyük kudrete dayanır ve gücün ağırlığından azat olur. Çünkü bilir ki, gerçek güç sahibi O’dur. Ve O’na güvenen, asla kaybetmez.
Y’ol’umuz her daim sev’gi’de buluşsun Can’lar…
Peri’han Taşdemir…🌹
…
..
.
❣️
* Kaynak belirtmek suretiyle alıntı yapılabilir.
* Yazarın düşüncesi, sitenin genel düşüncesinden farklı olabilir (Düşünce farklılığı zenginliğimizdir).
* Yazının tüm sorumluluğu yazarın şahsına aittir.
