“Beni anlamlı kılan yalnızca Sensin Ya Rabbi! Ben ancak Seninle anlamlıyım!” diyenden daha doğru sözlü kim olabilir ki…
Herkesin kendini bir şeylere adadığı, kendisini bir şeyler ile anlamlı kılmaya çalıştığı bir zamanda kendisini Allah’la anlamlandırmaya çalışandan daha doğru yolda kim olabilir ki…
Tüm hayatı anlamlılık ve amaçlılık yasasının üzerine bina eden Rahman’a kul olan, Ona ram olan ve O’nun sevgisine mazhar olandan daha mutlu kim olabilir ki…
Tüm kainata Allah’lı ve anlamlı gözlerle bakan insan kesinlikle Allah’ın bak dediği yerden bakmayı öğrenmiştir. Bunun doğal sonucu olarak da Allah’ın gör dediği şeyi görecektir.
Yani eşyayı/varlığı, yani manayı/anlamı, yani Allah(cc)’ı.
Hayatın bir anlamı ve amacının olduğunu ancak Allah(cc)’ı tanıyan ona ram olan, yani ona ‘kayıtsız şartsız teslim olan’ (müslüman) görebilir.
O insan hayatın bir “anlam ve amaçlılık yasası” üzerine inşa olduğunu şöyle haykırır: “..Rabbimiz! bütün bunları anlamsız ve amaçsız yaratmadın! Yücelikte eşsizsin!..” (Ali İmran Sur, 3:191) Ve Rabbi bu nidaya şöyle karşılık verir: “Biz gökleri, yeri ve bu ikisi arasındakileri oyun olsun diye yaratmadık; lakin bunları başka değil sadece gerçek bir amaç uğruna yarattık; ne var ki onların çoğu bunu kavramıyor.”(Duhan Sur, 44/38-39)
“Hayatın hiçbir anlamı yok!” diye haykıran insan, aslında küfrünü haykırıyordur. Gerçekte o “hayatın bir Allah’ı yok!” diye haykırmaktadır.
Belkide bu kimsenin hayatta bir anlam ve amaç görememesi kendisinin anlam ve amaçtan (hedef) yoksun olduğundandır.
Belki de bu kişi eskilerin deyimiyle “usûlsüzlük vusûlsüzlüktür” girdabına yakalananlardandır. Yani yöntemsizlikleri ‘amaçlar’ına ulaşmalarına engel olmuştur. Hangi amaç, diye sormamalıyız. Çünkü her insanın bir amacı vardır, her ne kadar çoğusu (bazıları) bunun farkında olmasa da.
İnsanın amacı kişiden kişiye değişmemeli/değişemez. Çünkü insanın ‘bir ve tek’ amacı vardır, onu da Rabbimiz şöyle ifade eder: “Ben görünür-görünmez, bilinir-bilinmez tüm iradeli varlıkları sadece Bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Ali İmran Sur, 3/56)
Eğer kişi amaçsızlıkta ve anlamsızlıkta hala ısrar ediyorsa onun durumu/akıbeti maalesef kendi anlamsızlığı ve amaçsızlığı nedeniyle Allah’ın o ve onun gibiler için var ettiği amacına, yani azabına (mutlak terkediliş) düçar olmasıdır.
Peki kişiyi anlamlı kılan Allah’sa ve amacı O’na kulluk etmek (sevmek) ise usûlü/yöntemi nedir? Ne olmalıdır? Bilmiyorum kaynaktan bahsetmeye gerek var mı? Çünkü; eğer ortada bir kaynak, yani referans yoksa orada ne usûl olacaktır ne de vusûl. Kaynak; tabiki de değiş(tiril)me ihtimali bulunmayan (15:9), kendisinde hiçbir kuşkuya da yer olmayan (2:2) Kur’an’dır.
Peki bu kaynağı doğru anlamada güzel bir örnek/önder var mıdır? Tabiki de… Biricik bir örnek elbette her zaman vardı(r). O alemlere rahmet olan (21:107), kendisinde güzel örnek bulunan (33:21) Hz Muhammed(sav)’dir.
Tekrar usûle dönecek olursak Allah’ın var/farz kıldığı usûl; kendisinin “Sırat-ı müstakim” (dosdoğru yol) ismiyle adlandırıldığı (1:5) yolda, apaçık/mübin (12:1) bir hidayet rehberini (2:2) kullanarak, kendisinin dosdoğru yolda bulunduğu kesin olan (36:4) hidayet önderininin arkasında nefer olabilmek ve onun izini takip edebilmektir. İşte usûlde budur.
Sözün özü veyahut özün sözü tek bir kelimede toplanır. ‘Allah’ kelimesinde… O ismi azam-ı, o ism-i has’ı açtığımızda da karşımıza başka bir kelime çıkacaktır, ‘anlam’.
Anlam kelimesi ise hem hedefinde (amaç) hem de kaynağında yine ‘Allah’ kelimesine bakar/döner.
Sonuç olarak karşımıza “Allah demek anlam demektir!” metaforu çıkacaktır. Bu metafor ise ne bir teori, ne bir tez ne de bir kanundur, o kaynağını ‘el Hak’tan alan bir hakikattir. El Hak’ın kaynağında ise yine tek bir kelime vardır, o da yine “Allah”tır!…
“Allah size yardım ederse, hiç kimse sizinle baş edemez; ama ya O sizi terk ederse, kim size yardım edebilir? O halde müminler Allah’a güvensinler!” Ali İmran Sur, 3/160
Allah(cc) var,
Allah (cc) yar!.
Hüseyin Emre AKTAŞ
* Kaynak belirtmek suretiyle alıntı yapılabilir.
* Yazarın düşüncesi, sitenin genel düşüncesinden farklı olabilir (Düşünce farklılığı zenginliğimizdir).
* Yazının tüm sorumluluğu yazarın şahsına aittir.
